Psy, tak samo jako koty, coraz traktowane są jako kolejny członek rodziny. Poziom opieki weterynaryjnej, zaangażowania opiekunów, czy inwestycja w wysokiej jakości żywienie powodują, że średnia długość życia psów rośnie. Tym samym populacja psów starszych zwiększa się w sposób spektakularny.

To kolejny etap życia. Naturalny proces postępujących zmian degeneracyjnych. To, że ten okres życia wpada do koszyka pod nazwą choroba wynika z tego, że w tym czasie najczęściej pojawiają się zaburzenia patologiczne. Pytanie też kiedy właściwie pies staje się stary? Starzenie się przebiega różnie. Zależy od wielkości psa, a nawet od jego rasy. Psy ras małych nierzadko żyją 15, a nawet 20 lat. Niestety im większy pies, tym przewidywana długość życia spada. Jeśli sama długość życia jest różna, to także moment osiągnięcia dojrzałości czy starości nadchodzi w innym czasie. W przypadku małych psów pierwsze zmiany mogą zachodzić między 7 a 8 rokiem życia. W psów ras dużych dzieję się to wcześniej, już nawet około 5 roku życia. Jednak zarówno w przypadku psów ras małych, jak i dużych, te pierwsze oznaki nie są łatwe do zauważenia. Głównie dlatego, że większość zmian zachodzi na poziomie komórkowym.

O ile siwe włosy są dla nas, opiekunów, czytelnym i jasnym sygnałem, że pies wkroczył już w jesień życia, to subtelne zmiany w jego zachowaniu już tak łatwe w rozpoznaniu nie są. Zachowaniem i emocjami psa zawiaduje mózg. Jeśli jest on niedotleniony i niedożywiony, co może wynikać z pogorszenia funkcjonowania układu krążenia, dochodzi do zaburzeń poznawczych. Pies traci ostrość zmysłów, szybkość reakcji czy zdolność uczenia się. Dzieje się tak dlatego, że neurony potrzebują stałego i dużego dopływu tlenu, i są szczególnie wrażliwe na uszkodzenia spowodowane niedotlenieniem. Dodatkowo, wraz z wiekiem dochodzi do nadmiernej produkcji wolnych rodników, co powoduje uszkodzenie komórek i zaburzenia czynności. Na te uszkodzenia niezwykle wrażliwy jest mózg. Procesy, których nie widać gołym okiem, skutkują zmianami w zachowaniu pojawiającymi się stopniowo. Utrudnia to wychwycenie pierwszych symptomów.

Zaburzenia faz snu i czuwania, utrata wyuczonych umiejętności, apatia, różne fobie i stereotypie czy zmiany w interakcji z innymi zwierzętami to rzeczy, których nie powinnyśmy lekceważyć. To, że pies nie wykonuje komendy, którą wcześniej znał doskonale, nie oznacza jego niechęci. Być może stracił on po prostu zdolność kojarzenia na skutek postępujących zmian starczych. 

Tak samo należy postrzegać nagłe zmiany w posturze psa czy nieuzasadnioną agresję i irytację w niektórych sytuacjach. Obserwując uważnie psa może wychwycić wiele subtelnych zmian. Inny sposób poruszania się czy zmiana sposobu leżenia może oznaczać, że pies w dotychczasowej pozycji odczuwał ból. Może on być skutkiem zmian degeneracyjnych czy stanów zapalnych w strukturach stawowych. Jeśli ból jest intensywny, a my będziemy chcieli jak zwykle pogłaskać naszego pupila, pies może nawet zareagować warknięciem czy próbą ugryzienia. Nie oznacza to, że pies stal się złośliwy. Po prostu ból staje się dla niego nie do zniesienia. A nasz dotyk może tylko zintensyfikować odczucia.

Czy jeśli starzenie się jest nieuchronne, mamy jakieś możliwości działania? Tak. Odpowiednia profilaktyka i uważne obserwowanie zwierzęcia. Im wcześniej zdrożymy działania prewencyjne, tym dłużej będziemy cieszyć się wspólnymi chwilami z pupilem.